Een hoofd vol met knallen
Het lijkt net of niemand je begrijpt
Je hoofd knalt uit elkaar
Waardoor het net een zwarte wereld lijkt

Ook al doe je het niet met opzet
Kun je wel iemand kwetsen
Je opa, je moeder, een van je vriendinnen
En als je sorry wilt zeggen
Weet je niet waar te beginnen

Dan lijk je net aan de rand van een diep ravijn te staan
Maar over dat randje wil je het liefst niet gaan

Soms valt het ook moeilijk uit te leggen
En kan je dus ook
Geen sorry zeggen

Toch moet je vaak dat eerste stapje nemen
En voel je jezelf erdoor een stuk beter
Dan sluit je dit gedicht af met een lach
En hoop je dat dit nooit meer gebeuren mag